Privacy en Identiteit

Barcodes

In de jaren 70 van de vorige eeuw deed de barcode zijn intrede in diverse winkels. Nu is er, behalve op de markt, nergens meer een product te verkrijgen zonder dat dit is voorzien van een barcode.
Een product wordt niet eens meer herkend aan het product zelf, maar nog slechts aan de barcode.
De volgende stap laat zich raden. Een onderhuidse chip en je passeert moeiteloos alle kassa’s in het land. Nergens nog zal je als mens herkend worden, alleen slechts de stand van je bankrekening.
Nu ik de barcode uitbeeldt in mijn ‘stenen tafelen’  leg ik hiermee ongewild mijn privacy volledig op straat. Ik verzamel de barcodes van de producten die ik koop. Zo kan iedereen, met een de juist App op zijn of haar telefoon, van de kunst kan afleiden wat de kunstenaar zoal eet, welke concerten hij bezoekt of welke postzegels hij plakt.

Vingerafdrukken

Hoe het zo gekomen is

Privacy is een groot goed en voor mij een gevoelig onderwerp. Wellicht omdat ikzelf bijzonder gesteld ben op privacy. Wat ik koop of doe is privé. Ik merk dat daar de laatste jaren meer en meer aan geknabbeld wordt.

Een pasfoto op je paspoort is niet meer genoeg. Je vingerafdruk moet erbij. Maar ook je smartphone en daarmee je bankrekening open je met een o zo simpele vingerafdruk. Jou en mijn vingerafdruk zweven ergens in de cloud! Gelukkig is dat veilig!

Omdat ik daaraan twijfel, de schrik sloeg mij om het hart toen in mijn gsm kwijt was, heb ik me nu op de vingerafdruk gestort. Onbedoeld denk ik toch om als een soort stenen tafelen de toeschouwer meer bewust te maken van zijn eigen gebrek aan privacy.

Inwoners van de Haan

Ik vroeg doorsnee inwoners van De Haan hun vingerafdruk af te staan voor dit project. Inwoners van De Haan zijn een bonte verzameling mensen. Meest aangespoelden, zoals ze die hier noemen. Maar toch heeft De Haan hier gewoon een bakker, een buurman, een fietsenhandelaar, een advocaat en een burgemeester. Ik wilde al die mensen ook laten voelen hoe het is om je vingerafdruk af te staan en daarmee iets van hun privacy, hun identiteit. Maar tot mijn verbazing leverde dat geen enkel probleem op. Dat zonder uitzondering iedereen die ik vroeg hun unieke identiteit zomaar af stond en als op een politiekantoor hun vinger gewillig op een inktkussen legden. Mijn mond viel open.

Rechter wijsvinger

Van iedereen vroeg ik een afdruk van de rechter wijsvinger. Eigenlijk een grapje opdat dat de vinger is waarmee het meeste gewezen wordt. Vooral naar anderen.

Aan de slag

Eenmaal bezig is het fantastisch om te zien hoe groot de verschillen zijn tussen al die vingerafdrukken. Niet alleen de profielen maar ook de afmeting en vorm van al die vingertopjes verschillen enorm.

Technisch gezien is het leuk om een keuze te maken tussen het uitfrezen van de profielen of uithakken met een platte of een fijne puntbeitel. Het gebeurde op gevoel, afhankelijk van wie ik voor me had maar ook afhankelijk van de dichtheid van het profiel.